M Dialysis AB ISCUS Flex

M Dialysis AB - ISCUS Flex

Historia mikrodializy sięga lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku – w 1974r. została opublikowana pierwsza praca prof. Urbana Ungerstedta z Instytutu Karolinska, a do obecnej chwili jest już ponad 16 tysięcy publikacji w tym temacie.

Pod koniec lat 90-tych ubiegłego wieku pierwszy system mikrodializy został dopuszczony do użytku w Europie (na podstawie uzyskanego znaku CE – 1997r. do zastosowania w mózgu).

W roku 2015 został opublikowany dokument pt: „Consensus statesment from the 2014 International Microdialysis Forum” autorstwa 48 lekarzy i naukowców zajmujących się tematem przydatności mikrodializy po spotkaniu w Cambridge w 2014r., który może być wykorzystywany jako wytyczne do metodologii w rutynie klinicznej.

Wskazano wielopoziomowe podejście w ocenie wartości poziomu mierzonych substancji.

Zasada działania mikrodializy polega na wprowadzeniu cewnika do tkanki, uruchomieniu stałego przepływu płynu infuzyjnego, który po przejściu przez membranę półprzepuszczalną umieszczoną na dystalnym końcu cewnika, pobiera mikrodializat zawierający cząsteczki (markery) do mikrofiolki. Rodzaj pobieranych markerów jest zależny od parametrów budowy membrany i wartości przepływu. Pobrane cząsteczki (markery) z płynu zewnątrzkomórkowego służą do oceny przebiegu procesów metabolicznych w tkance (narządzie).

Jak mikrodializa może pomóc w ocenie stanu pacjenta znajdującego się na Oddziale Intensywnej Terapii?

Przydatność metody objawia się we wczesnej ocenie ryzyka niedokrwienia, dysfunkcji mitochondriów, uszkodzenia komórek. Umożliwia pomiar składu chemicznego tkanki w sposób powtarzalny  (np. co 1 godzinę) przy łóżku pacjenta, uzyskując wynik każdego pomiaru w ciągu kilku minut. Dzięki temu personel Oddziału Intensywnej Terapii uzyskuje wiarygodne i powtarzalne dane przed wystąpieniem objawów klinicznych (z wyprzedzeniem czasowym np. w neuroanestezjologii 10-12 godzin, w chirurgii plastycznej i rekonstrukcyjnej (Free flaps placed in the oral cavity) 4-6 godzin, w chirurgii przewodu pokarmowego 3-14 dni). Mikrodializa uzupełnia badanie pacjenta w postaci obserwacji morfologicznych, histologicznych i klinicznych (zmiany behawioralne), pomaga skorygować leczenie i podjąć interwencję wcześniej, co może korzystnie wpłynąć na stan pacjenta, na zmniejszenie ryzyka powikłań.

System mikrodializy, skład:

1.     Analizator ISCUS, kompaktowy aparat przyłóżkowy, posiadający interfejs użytkownika w postaci dotykowego ekranu, umożliwiający zapisywanie danych analizy pacjentów do sieci komputerowej szpitala. Możliwość jednoczasowego (jeden aparat) zastosowania do 8 pacjentów na podstawie podobnej grupy markerów

2.     Mikropompa pacjenta – zasilana bateryjnie (dedykowana bateria jednorazowa, z przeznaczeniem do badania przez 10 dni) o stałym przepływie

3.     Strzykawka pompy – napełniana płynem infuzyjnym (jednorazowa, sterylna)

4.     Płyn infuzyjny – dostarczany w fiolkach (sterylny)

5.     Cewnik mikrodializy – wybór kilkunastu modeli względem przeznaczenia tkankowego/narządowego (jednorazowy, sterylny), do pacjenta wprowadzane jest dystalne zakończenie z membraną (oraz markerem do identyfikacji położenia cewnika w TK), wlot podłączany do mikropompy infuzyjnej oraz wylot podłączany do fiolki gromadzącej płyn perfuzyjny (mikrodializat)

6.     Odczynniki do badania markerów

7.     Płyn do czyszczenia analizatora między badaniami

Mikrodializat jest gotowym płynem do natychmiastowego poddania dalszym badaniom w automatycznym urządzeniu do analizy. Markery metabolizmu energetycznego tkanki, lipolizy i uszkodzenia tkanek: Glukoza (ang. Glucose), Mleczan (kwas mlekowy, ang. Lactate), Pirogronian (trójwęglowy ketokwas, ang. Pyruvate) są znacznikami niedokrwienia, niedotlenienia, hipoglikemii (niedocukrzenie) w tkankach obwodowych i centralnych. Gliceryna (ang. Glycerol) - jest markerem lipolizy w tkance tłuszczowej i komórki, oznacza uszkodzenie błony w większości tkanek.

Glutaminian (ang. Glutamate) jest markerem cytotoksyczności w tkance mózgowej.

Procedura użytkowania systemu mikrodialzy:

1.     Implantacja cewnika – założenie do tkanki w otwartym polu operacyjnym, metodą tunelizacji lub śruby mocowanej w kości czaszki z wykonaniem otworu trepanacyjnego

2.     Podłączenie cewnika do pompy, napełnienie układu drenów płynem infuzyjnym

3.     Przygotowanie analizatora – uzupełnienie płynów pomiarowych i czyszczących, wprowadzenie pacjenta

4.     Wykonanie badania mikrodializatu

Podsumowanie:

Mikrodializa przyłóżkowa na oddziale Intensywnej Terapii służy do oceny stanu metabolizmu tkanki pacjenta i może być użytecznym narzędziem służącym do oceny stanu pacjenta, komplementarnym do takich innych pomiarów parametrów życiowych pacjenta. Metoda ta daje możliwość wprowadzenia terapii oraz rewizji leczenia chirurgicznego z wyprzedzeniem objawów klinicznych na podstawie informacji uzyskanych z poziomu metabolizmu komórkowego badanej tkanki. Wskazaniem prowadzenia techniki mikrodializy w szpitalu wielospecjalistycznym jest m.in. tkanka mózgu, przeszczepy wolnych płatów, transplantologia, tkanka tłuszczowa, mięśnie szkieletowe, jama otrzewnowa, skóra, krew.